Hayatın giderek zorlaşıyor dostum.
Sen işyerinde ‘büyürken’, performans görüşmesi dedin mi gerilir beklerdin. Görüşmede ‘amirin’ sana hatalarını sıralar, görüşmenin bir yerinde kulakların uğuldamaya başlar, sonunda da midende bir yumruk ‘teşekkür ederekten’ İzmir marşıyla odadan çıkardın.
Çok kızdığın olurdu, ama renk vermezdin. Amirindi o, elbet bir bildiği vardı. Bazen anlardın o ‘bildiği’ neymiş, ve kendini zorlar değişirdin. Bazen de hiç anlamazdın. Ama soramazdın da. Her sene aynı teraneyi dinler, bir süre sonra bağışıklık kazanırdın. Midene artık işlemezdi.
Hayat da böööyle geçer giderdi.
Peki şimdi? Anne babasının bile bilgisini-kariyerini-deneyimini küçük gören bir ‘senden farklı’ insanlardan oluşan bir ekibi yönetiyorsun.
Sene sonu geliyor, yani performans görüşmesi zamanı. Sana yapılanları (doğal olarak) örnek alarak görüşmeye hazırlanıp, çalışanlarınla görüşmelere başlıyorsun.
Ama o da ne? İşler hiç de aynı gitmiyor.
Derin bir iç çektiğini duyar gibiyim.
İşler gittikçe zorlanıyor dostum. Artık biliyoruz ki kimse
– kendi istemeden değişmiyor
– yönetici dedi diye söylenenleri doğru kabul etmiyor
View original post 328 kelime daha
